Historia szkoły

Kronika

Maria Dąbrowska - Wikipedia

Nadanie imienia szkole

Zapis z kroniki szkolnej
19.05.1983r.

„O godz. 9:00 na odświętnie udekorowanym dziedzińcu szkolnym zebrali się uczniowie, nauczyciele, przedstawiciele rodziców i delegacje pobliskich szkół podstawowych (nr 3, 4, 6, 15) oraz przedstawiciele władz oświatowych Olsztyna, aby uczestniczyć w uroczystości nadania szkole imienia Marii Dąbrowskiej i przekazania sztandaru. Uroczystość odbyła się w 18 rocznicę śmierci pisarki.
Po hymnie i oficjalnych przemówieniach dyrektora szkoły Barbary Królikowskiej– Wunderlich, kuratora oświaty i wychowania dr Andrzeja Gerszberga i przewodniczącego komitetu rodzicielskiego Romana Kusia. Roman Kuś w towarzystwie przedstawicieli zakładu opiekującego się szkołą – wicedyrektora OZOS Ryszarda Pióro, przekazał dyrektorowi szkoły sztandar, ufundowany ze składek rodziców i pracowników fabryki opon. Po prezentacji, sztandar przejął poczet uczniowski.
Przy dźwiękach marszu, granego przez orkiestrę dętą Zespołu Szkół Budowlanych CZPS w Iławie, poczet sztandarowy przedefilował przed społecznością szkolną. Następnie uczniowie złożyli ślubowanie, a goście przeszli do budynku, gdzie w obecności pocztu sztandarowego, grupy młodzieży i pedagogów, kurator odsłonił tablice pamiątkową z popiersiem pisarki. Obejrzano również, umieszczone w wiszących obok gablotach, faksymilie fragmentów utworów Dąbrowskiej, reprodukcje akwarel malowanych jej ręką i fotografie a także różne wydania dzieł.
Na dziedzińcu szkolnym rozpoczęła się część artystyczna. Uczniowie recytowali swoje wiersze o Marii Dąbrowskiej, następnie z krótkim koncertem wystąpiła grupa muzyków olsztyńskiej filharmonii.
Po części artystycznej uczniowie zwiedzili szkołę”.

Takie były początki

Wraz z budową nowego osiedla mieszkaniowego "Kormoran" zrodziła się potrzeba budowy nowej placówki oświatowej na tym terenie. Decyzję o budowie szkoły podjęto w 1975r. i ujęto w planie rozbudowy sieci szkół na terenie Olsztyna.
Już 14.06.1978r. odbyło się pierwsze posiedzenie Rady Pedagogicznej Szkoły Podstawowej nr 22. Inspektor Oświaty i Wychowania Włodzimierz Żygas przedstawił dyrektora szkoły - Katarzynę Mocarską oraz zapoznał obecnych ze stanem przygotowań do oddania budynku szkolnego we wrześniu 1978 roku.
Ze względu na to, że w roku szkolnym 1978/79 zajęcia dydaktyczne rozpoczęły się 20.08.1978r. do czasu oddania budynku szkolnego do użytku, młodzież uczyła się w pomieszczeniach Liceum Ogólnokształcącego nr 4. W tym czasie trwały przygotowania budynku szkolnego przy ulicy Żołnierskiej 49 do rozpoczęcia zajęć. Przygotowania te odbywały się przy dużym zaangażowaniu wszystkich pracowników nowej szkoły, rodziców i uczniów. Dzięki temu 1.09.1978r. odbyło się uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego w murach nowej szkoły.
W "Gazecie Olsztyńskiej" z dnia 5.09.1978r. napisano:
"W niełatwych warunkach rozpoczęła pracę najnowsza szkoła w województwie - Szkoła Podstawowa nr 22 przy ulicy Żołnierskiej. Formalnie placówka ta rozpoczęła pracę 31 sierpnia, ale minione dni upłynęły na urządzaniu klas, sprzątaniu. Normalna nauka nie będzie się mogła odbywać przez jakiś czas także po inauguracji, bowiem większość klas nie jest urządzonych. W piwnicy jeszcze pracują budowlani, sala gimnastyczna długo jeszcze będzie w budowie, obejście szkoły przypomina księżycowy obraz.
Szkoła liczy 14 pomieszczeń do nauki, a przyjęto około 1000 uczniów. Urządza się dwie izby lekcyjne dla klas pierwszych, których jest sześć. Pierwsi uczniowie dziesięcioletniej szkoły mają uczyć się na 3 zmiany. W związku z zatłoczeniem szkoły postanowiono wygospodarować dodatkowe 3 izby lekcyjne (pracownię techniki dla chłopców urządzić w piwnicy, pokój nauczycielski i bibliotekę przeznaczyć na klasy), aby zmniejszyć nieco zakres zmianowości nauki. Złożenia ślubowania uczniów klas pierwszych w uroczystości inauguracyjnej nie przewidziano; odbędzie się ono w terminie późniejszym, po wyprowadzeniu się budowlanych z głównego budynku.
Tegoroczna inauguracja nauki zbiegła się z zapoczątkowaniem reformy systemu edukacji narodowej, z wprowadzeniem nowego programu nauczania dziesięcioletniej szkoły powszechnej w klasach pierwszych".
Rok później we wrześniu 1979 roku oddano do użytku salę gimnastyczną oraz świetlice. Trzeciego września 1979 r. odbyło się oficjalne oddanie szkoły przez Warmińskie Przedsiębiorstwo Budowlane, któremu zlecono jej budowę.

Pierwsza kadra pedagogiczna

20 sierpnia 1978 roku w nowej szkole rozpoczęło pracę 32 nauczycieli. Dla siedmiorga spośród nich był to początek pracy w zawodzie nauczycielskim. Pozostali mieli już za sobą praktykę w innych szkołach. Byli to:

Kadra kierownicza w historii

Pierwszym organizatorem i dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 22 była Katarzyna Mocarska. Dzięki jej zabiegom i staraniom wyposażono klasy w podstawowy sprzęt: stoliki, krzesła, regały, tablice, a także w szereg pomocy naukowych i środków audiowizualnych. W tym czasie ukończono budowę sali gimnastycznej, ogrodzono posesję szkoły, wyasfaltowano boiska.
W latach 1982 - 84 funkcje dyrektora pełniła Barbara Królikowska-Wunderlich. Sfinalizowała ona prace związane z nadaniem szkole imienia Marii Dąbrowskiej, doprowadziła też do zradiofonizowania szkoły.
Kolejnym dyrektorem został Jan Sielczak. W celu polepszenia warunków pracy podjął skuteczne starania o rozbudowę pomieszczenia biblioteki, modernizacje pokoju nauczycielskiego i wygospodarowanie sali na dodatkową klasę.
W latach 1992 - 1998 dyrektorem szkoły był Zdzisław Sitkowski, wcześniej nauczyciel techniki. Kontynuując prace związane z modernizacją i remontem szkoły, wpłynął na polepszenie warunków nauki i pracy w placówce. W czasie jego kadencji powstał gabinet wicedyrektora, pokój administracji oraz sala korekcyjna, na którą zaadaptowano magazynek wychowania fizycznego.
Od 1998r. do 2007 dyrektorem szkoły była Danuta Kryszałowicz. W czasie jej kadencji szkoła uroczyście obchodziła jubileusz XX-lecia. W marcu 2000r. z jej inicjatywy utworzono centrum audiowizualne, wyposażone w monitor, odtwarzacze, magnetowidy, komputer. Telewizory w salach lekcyjnych spełniają funkcje monitorów. W klasach zainstalowano telefony, dzięki czemu nauczyciel może zamówić wybraną audycję. Ułatwiło to wykorzystanie sprzętu istniejącego w naszej placówce, uatrakcyjniło lekcje. Systematycznie powiększane są zbiory filmów.

Najnowsza historia

W 1998r., w dwudziestą rocznicę istnienia Szkoły Podstawowej nr 22 władze miasta podjęły decyzję o połączeniu w jedną, trzech funkcjonujących w bliskiej od siebie odległości przy ulicy Żołnierskiej szkół podstawowych nr 22, 24, 26. Wiązało się to z wieloma zmianami dotyczącymi zarówno uczniów jak i nauczycieli, pracowników administracji i obsługi. Szkoła otrzymała jako siedzibę budynek likwidowanej SP 26, a funkcjonować miała jako SP 22 im. M. Dąbrowskiej. Ze względu na dużą liczbę uczniów (1060) lekcje miały odbywać się w systemie dwuzmianowym, a dzieci z byłej SP 24 miary dokończyć edukację w swoim macierzystym budynku, oddanym do użytkowania Gimnazjum nr 7.
Tak więc 1 września 1999r. SP 22 rozpoczęła działalność w nowych warunkach: nowa lokalizacja, wzrost liczby oddziałów z 21 do 51, a nauczycieli z 60 do 115. W czerwcu 2001 r. podjęto decyzję o umieszczeniu wszystkich uczniów w jednym budynku przy ulicy Żołnierskiej 26. Obecnie szkoła liczy 39 oddziałów, pracuje w niej 74 nauczycieli.
Szkoła posiada bogatą ofertę zajęć pozalekcyjnych. Uczniowie mogą rozwijać swoje zainteresowania uczestnicząc w dodatkowych zajęciach kół. Dzięki udziałowi w nich, wielu uczniów szkoły odnosi znaczące sukcesy w konkursach przedmiotowych i sportowych na terenie miasta i województwa.
Przy SP 22 działa Międzyszkolny Zespół Nauczania Języka Ukraińskiego. Zajęcia w sześciu oddziałach odbywają się w godzinach popołudniowych. Języka ukraińskiego i religii greckokatolickiej uczy 2 nauczycieli, którzy są członkami rady pedagogicznej SP 22.
Szkoła zapewnia uczniom opiekę świetlicową, dostęp do biblioteki i czytelni, fachową pomoc i opiekę psychologa oraz pedagogów szkolnych, opiekę medyczną, a także dostęp do wszystkich środków dydaktycznych, którymi dysponuje.

Szkoła w środowisku

Ponad dwadzieścia lat naszego istnienia ukształtowało pozycję szkoły w mieście i osiedlu. Często występujemy w roli organizatora i gospodarza wielu imprez, konkursów zawodów rejonowych i wojewódzkich.
Od kilku lat organizowana jest u nas Rejonowa i Wojewódzka Olimpiada Wiedzy o Zdrowiu. Szkoła tętni życiem, wychodzi do rodziców z wieloma inicjatywami, współpracuje z nimi tworząc wizerunek szkoły i wyraźnie zaznaczając swoje istnienie w osiedlu "Kormoran". Przykładem takich działań jest "Festyn szkolny" organizowany od 1998r. Odbywa się on tradycyjnie każdego roku w czerwcu. Współorganizatorem festynu jest klub osiedlowy "Agora". W imprezie tej biorą udział uczniowie, nauczyciele i rodzice. Festyn jest doskonałą okazją do zaprezentowania umiejętności sportowych, tanecznych i wokalnych naszych uczniów. Wielkim powodzeniem cieszą się aukcje prac plastycznych dzieci i kiermasze ciast. Festyn uświetniają pokazy walk rycerskich, ratownictwa medycznego i jazdy konnej. Impreza ta cieszy się dużym zainteresowaniem mieszkańców osiedla.
W listopadzie 2001r. z inicjatywy dyrekcji szkoły i Samorządowej Rady Osiedla "Kormoran" powstał Szkolno-Osiedlowy Klub Sportowy. Nauczyciele wychowania fizycznego społecznie organizują w ramach tego klubu dodatkowe zajęcia sportowe dla młodzieży. Ważnym wydarzeniem był turniej tenisa stołowego "Kormoran Cup 2001". Rada osiedla ufundowała uczniom naszej szkoły sprzęt sportowy.

Patron

Maria Dąbrowska
...z domu Szumska (1889-1965)

powieściopisarka i publicystka. Uczyła się w prywatnych szkołach średnich w Kaliszu i Warszawie, w latach 1907-1914 studiowała nauki przyrodnicze, filozofię i socjologię w Lozannie i Brukseli, gdzie włączyła się w nurt działalności niepodległościowej.
W 1911 wyszła za mąż za emigracyjnego działacza Polskiej Partii Socjalistycznej Mariana Dąbrowskiego. Stypendystka Towarzystwa Kooperatystów w Londynie, zajmowała się od początku swojego pisarstwa spółdzielczością. Podczas I wojny światowej związana z ruchem patriotycznym i ludowym, m.in. jako redaktorka Chłopskiej Sprawy i Polski Ludowej.
Po odzyskaniu niepodległości do 1924 pracownica Ministerstwa Rolnictwa. Działaczka na polu oświaty ludowej i robotniczej. Protestowała przeciwko antydemokratycznym tendencjom w Polsce od 1927, m.in. odmawiając członkostwa Polskiej Akademii Literatury jako instytucji wspieranej przez rząd.
Po wojnie brała udział w pracach PEN-Clubu, Związku Literatów Polskich i Światowej Rady Pokoju. Liczne nagrody przed wojną i po wojnie.
Pierwsze zbiory opowiadań dotyczą problemów spółdzielczości i młodzieży (m.in. Dzieci ojczyzny, 1918), ale uwagę zwrócono dopiero na autobiograficzny cykl opowiadań Uśmiech dzieciństwa (1923). Dąbrowska napisała także tom opowiadań Ludzie stamtąd (1926) - realistyczny i psychologiczny obraz biedoty wiejskiej.
Najbardziej znanym dziełem Dąbrowskiej są epickie Noce i dnie (1932-1934), ukazujące zmiany w społeczeństwie polskim przełomu XIX i XX w. Z okresu powojennego na wyróżnienie zasługują opowiadania Gwiazda zaranna (1955) oraz niedokończona powieść Przygody człowieka myślącego (1970), nawiązująca do dziejów inteligencji polskiej.
Dramaty historyczne z podtekstem współczesnym: Geniusz sierocy (1939, wystawiony w 1959), Stanisław i Bogumił (1945-1946, wystawiony w 1966). Liczne książki dla dzieci i młodzieży, np. Marcin Kozera (1937). Szkice z podróży zagranicznych, m.in. ze Szwecji - U północnych sąsiadów (1929).
Prace krytycznoliterackie o pisarzach polskich i obcych, klasycznych oraz współczesnych - szczególny rozgłos uzyskały Szkice o Conradzie (1959). Wiele książek poświęconych problemom wsi i spółdzielczości, w kontekście doświadczeń zagranicznych, np. O wykonaniu reformy rolnej (1921). Dziennik (tom 1-5, 1988).

Obfita korespondencja pisarki pozostaje rozproszona. Rewelacją okazała się na razie edycja listów miłosnych jej i Mariana Dąbrowskiego (2005). Przełożyła z języka angielskiego Dziennik Samuela Pepysa z epoki baroku oraz z rosyjskiego opowiadania Antoniego Czechowa. Była uzdolniona plastycznie. Pozostawiła malowane przez siebie obrazy (akwarele): pejzaże i martwe natury.

W 1957 roku Uniwersytet Warszawski przyznał jej tytuł doktora honoris causa. W 1960 otrzymała obywatelstwo honorowe miasta Kalisza.

Hymn szkoły

słowa: Iwona Goś

muzyka: Grażyna Jóźwowicz

akompaniament: Tomasz Marek

wykonanie: Alicja Kucharzewska

Znalazłam ją w wielkiej powieści,
Którą znał mój ojciec i dziad,
Ona mówi o życiu, o śmierci,
Jak gorzki jest jej smak.

Ref. Wielu czytało jej dzieła,
Wielu jej twórczość zna.
Każdy utwór to sól, bochen chleba,
Uśmiech szczęścia, goryczy łza.

Z każdego słowa bije realizm,
To smutna prawda o człowieku.
O życiu, jakie ono było,
W początkach dwudziestego wieku.

Ref. Wielu czytało jej dzieła…